Blissful Memories with Terrible Endings

it was indeed an unexpected result.
yung tipong wala sa hinagap mo na mangyayari ang lahat kasi okay eh, yung hope ko eh napakataas kasi nakikita ko ang effort na ibinigay ay sobra.

nagtatanong ka siguro kung ano ang nangyari.
hindi naman ako madamot kaya ikukwento ko.

kahapon ang last day ng aming summer classes. sshh. wag kang maingay ha. sikreto na nagsusummer ako. ayoko munang ipaalam kasi gust ko surprise! :D
kahapon din ang final exam. kahapon ang final judgement at kahapon ang final result.

makulimlim nung umalis ako nga bahay. ang daming pusang patay sa daan. ang tahimik ng paligid. parang may nagbabadyang masama. gloomy din ang pakiramdam ko. feeling ko nga ginagaya ng panahon ang nararamdaman ko.
kinakabahan ako syempre. hindi mo maalis iyon dahil sa araw na ito ko malalaman ang magiging kapalaran ko sa susunod na school year.

ng makarating ako sa school nakita ko na rin ang mga kapwa ko "retakers" na halatang kabado. merong naghahanap ng calculator, nagbabasa ng libro at yung iba naman eh nakatayo lang sa gilid at mababakas na hindi rin mapakali. iisa ang wish namin. ang hindi na matuloy ang exam at kung matuloy man sana makapasa ang lahat. walang iwanan!
pero, yun lang, dumating si prof. pagkabukas na pagkabukas ng pinto inabot nya na ang exam at nagsimula kaming magsagot.

tahimik, halos walang gumagalaw. ako nga lang yata ang kilos na kilos habang nagsasagot ng test paper- iinom ng tubig, magpupunas ng nagtataeng bolpen at hanap ng hanap ng scratch.
madali lang naman ang exam KUNG NAG-ARAL KA!

pressured kaming lahat kahapon. may ibinigay na rin kasing limit kung ilan lang ang dapat na maging mali namin para makapasa at makapagpatuloy sa course na Accountancy. kaya bawat sulat bawat sagot maingat.
mahirap na, kaya kailangang manigurado.

nagpalipas kami ng summer sa school kahit na dapat ay nasa mga bahay namin kami kasama ang pamilya at ineenjoy ang bakasyon.
nagbayad sa school, pamasahe araw-araw, pagkain.
nag-effort kami, gumastos. kahit na down na down kami dahil sa unang kabiguan, nagpursige kami para ipagpatuloy ang lahat dahil umaasa kaming mapagbibigyan sa pangalawang pagkakataon.
binalewala ang tahimik na panghuhusga ng mga tao dahil alam namin na mapapatunayan naming mali sila, na babangon kami at ipapakita namin na kaya namin.

ito ang mga pinanghahawakan ko kaya malaki ang pagtitiwala ko na magkakasama-sama kaming mga "retakers" hanggang sa punto ng graduation.

natapos ang first part ng exam at nakuha din naman namin kaagad ang resulta. karamihan sa amin masaya dahil panigurado na ang pagpasa at ang ilan naman ay nag-aalala na sa posibleng mangyari. tulala ako ng mga panahong naguusap sila tungkol sa kanya-kanyang pag-aalangan. bakit? dahil kahit na gustong gusto kong pagaanin ang kanilang mga loob, wala akong masabi, hindi ko alam kung anong pwedeng kong sabihin na pwede nilang kapitan para hindi mawala ang kanilang pag-asa. wala akong magawa para sa kanila.

noong nagsimula ang summer class, nagsimula din naming mas lalo pang makilala ang isa't isa. karamihan kasi sa mga naging classmate ko doon ay hindi ko naman madalas nakakausap noong magkaklase pa kami sa regular classes. nadiscover ko yung ibang side ng karamihan sa kanila. gaya ni diane na super kwela pala, naalala ko pa nga sa kanya yung bestfriend ko. si reena na akala ko noon eh napakaseryoso maloko din pala, si shiela na hindi naman madalas nagsasalita madaldal pala xD, si clint ngayon ko lang sya nakitang nag-aral ng sobra na kahit lunch break na eh nagbabasa pa rin.
nangako pa nga kami noon na kapag natapos ang summer at pumasok na ulit kami as regular students, kami-kami lang ang maguusap at hindi namin papansinin  yung iba. kami-kami lang din daw ang magkakatabi sa upuan at ang mas nakakaloka, kami-kami lang din daw ang dapat pumasa para maexperience naman nung iba na magsummer. naiimagine ko na nga eh. xD ang saya sana kung magagawa nga namin ang lahat ng napag-usapan. naging close na rin kasi kami kahit papaano.

mga bandang hapon ng magsimula ang second part. ang tagal nga ni prof eh. nakatulog na ako at lahat hindi pa rin sya dumadating. lalo tuloy kinabahan ang lahat. pinatagal pa kasi ang pressure.
nang dumating si prof nagsimula na rin kami agad. sa second part medyo mahirap kasi problems na ang sinasagutan namin pero nakaraos naman.

pinaghintay kami ng hanggang 4pm para sa result. isa't kalahating oras pa para magdasal.
pinalipas namin ang mga minuto sa pagkukwentuhan. si ate angela ang story teller dahil love story nya ang inungkat namin. ang saya talaga ng mga sandaling iyon. as in parang nasa outing kami at nagsasaya. para ngang nawala ang kaba.
umuulan sa labas, kumukulog, kumikidlat. ang sama ng panahon pero sa loob ng classroom parang summer dahil ang warm ng feeling. alam kong exaggerated pero iyon talaga mismo ang naramdaman ko. lahat kasi nagtatawan, nagsheshare ng mga experiences, cool lang.

nasabi ko tuloy sa sarili ko na gusto ko pa silang makasama, makabonding at makilala dahil bitin yung time nung summer eh. sa tingin ko kasi mas marami pa akong madidiscover kung mabibigyan pa kami ng chance na maging magkakaklase.
pero galit talaga sa akin ang tadhana at hindi nya ako pinagbigyan...

ng makuha namin ang result tatlo sa amin ang hindi nakaabot sa retention grade...
nagflashback lahat ng nangyari noong mga nakaraang araw. ang lahat ng effort ang lahat ng pagpupursige na nasayang. nanghihinayang ako. hindi ba pwedeng sama-sama kaming babalik sa klase bilang regular students? hindi ba pwedeng pagbigyan kahit ngayon lang? one is enough two is too much. too much pain!

nung time na hindi ako nakapasa sa retention para akong nacoma. hindi ako makapagisip, makakilos ng maayos. para akong natrauma. masakit dahil hindi ko natupad ang expectations ng mga tao sa akin, masakit dahil kinaya naman nung iba bakit ako hindi, at higit sa lahat masakit dahil nagpuyat ako at nageffort kahit na nga gusto ng bumugay ng katawan ko. isipin mo na lang. sa pangalawang pagkakataon mararamdaman mo ulit ito ng doble pa dahil mas marami ka ng ginawa sa pagkakatong ito.

pagkatapos ng masayang kwentuhan nanlumo ang buong pagkatao ko. DAHIL ALAM KO ANG NARARAMDAMAN NILA. at kahit na itinatago pa nila alam kong hindi sila okay. imposibleng walang epekto sa kanila ang nagyari.

KUNG KELAN NAMAN MAS GUSTO KO PA SILANG MAKASAMA...

WHY SO CRUEL, FATE? :(

Arigatou ^_^

alam mo yung feeling na...


hindi mo pa naman talaga lubos na nakikilala at nakakasama ang isang tao yet yung respeto at paghanga mo sa kanya eh overwhelming na? at ngayon na magpapaalam na sya eh parang gusto mong maiyak sa tuwa na nakilala mo sya and at the same time sa lungkot na hindi mo sya nagawang makabonding man lang na parang namiss mo yung chance na mameet ang isang kahangahangang nilalang. (oyeah! what a term!)


nung first time ko talagang makita si kaichou super amazed na talaga ako sa kanya for establishing my dream organization. akalain mo may naglakas ng loob? merong handang magsacrifice ng time and effort at magdedicate ng sarili para sa isang bagay na hindi mo naman sigurado kung irerecognized ng mga tao. nganga talaga ako sa kanya simula pa lang.


then nung nameet ko sya personally, although saglit nya lang naman kami nakausap nung kasama ko, ang light talaga nung feeling na parang gusto kong umiak dahil at last! eto na yun eh! makakasali na ako sa org na gusto ko at nakilala ko pa itong taong ito na nagcreate ng isang mundo sa loob ng campus namin kung saan magiging malaya ang mga anime lovers na iexpress ang kanilang sarili. 


kaya lang after nung first encounter hindi na ulit yun nasundan. hindi na rin kasi ako nakakaattend ng meeting ng org. ang dami ko talagang namiss na chance. mas pinraoritize ko rin kasi ang studies ko lalo na ngayon na mas matindi na ang hinihinging time ng mga subjects namin.


pero ang strange everytime kasi ng hindi ako nakakaattend sa mga meeting lagin kong nakikita si kaichou. lagi rin tuloy akong nagtatago kasi nahihiya ako dahil  once lang akong nagpakita sa org. parang ang dating eh hindi ko sineseryoso which is not true kasi kahit hindi ako active i make sure na updated pa rin ako sa mga nangyayari, sa mga events, sa mga get together nila. mahal ko talaga yung org na yun. hindi ko nga lang maipakita. 


sayang...


pero inspite of the fact na hindi ako active, everytime na makikita kong nilike ni kaichou ang posts ko sa group, ung ibang status ko... feeling ko pwedeng pwede pa rin talaga akong bumalik sa kuroneko... feeling ko tatanggapin pa rin nila ako. yun nga lang i'm too scared to join them dahil pinangungunahan ako ng kaba na baka ma-out of place ako dahil nga newbie. what do you expect from a pessimist??


at ngayon nga gagraduate na si kaichou...
so bye bye na sya sa org...


parang hindi ko nga maimagine na wala na ang pillar ng kuro. ang hirap isipin. 
kaya kayang magstand ng org without him? kung makapagsalita ako akala mo kung sinong magaling na member eh no? 


pero..


mamimiss ko talaga si kaichou...
mamimiss ko ang instructions ni kaichou...
mamimiss ko sya even though hindi ko pa talaga sya nakakabonding...


bakit ba kasi kailangan pa ng farewells?
hindi ba pwedeng puro hello na lang??


hindi ko to lahat masasabi sa kanya ng personal...
hindi ko rin to maipopost sa wall nya...
hindi ko to maimemessage sa kanya...


kaya allow me to post it here...
para kahit papaano maexpress ko naman ang gratitude ko sa kanya for creating kuroneko and for his support for all otakus in LPU-Cav...


SALAMAT KUYA LENIEL!!! ^^

Cry Of A Child

“Mas madaling maghilom ang sugat sa balat totoo iyon, meron kasing mga cells na tumutulong para magsara ito at gumaling. May mga gamot din na pwedeng makatulong para hindi na ito lumala. Pero iba ang sugat sa puso. Wala mang marka o pagdurugong makikita, kahit na inakala mong magaling na, hindi mo alam meron pa pala..."

Matagal ko ng plano na isulat ang blog na ito. Pero nag-aalala ako. Baka kasi hindi maging patas ang opinyong ilalahad ko dito. Pero nakapagdesisyon na ako. Hindi dapat itinatago ang ideyang ito. Malay ko ba. Baka makaimpluwensya 'to sa iba.

Narinig ko na naman si Faith na umiiyak kanina. Malamang pinalo na naman iyon ng papa nya, ng papa nya na wala ng ibang ginawa, oras-oras na lang pinapagalitan ang mga anak. Naiinis ako! Paulit-ulit na ako sa pagsasabi na hindi magandang parating pinapagalitan ang isang bata. Dahil iba ang nagiging epekto nito sa kanya. Alam ko dahil napagdaanan ko.

Lumaki din ako sa palo, sinturon, patpat, tubo, pamaypay, kamay, payong, lahat na ng maisip mong pwedeng ipangpalo natikman ko ang hagupit nun. Sa puwet, sa kamay, hita, o sige buong katawan na. Kaunting kibot, kaunting pagkakamali mapapagalitan ka na parang wala ka ng tamang ginawa. Hanggang ngayon naaalala ko pa ang sa umpisa ay lima na madadagdagan ng lima pang palo sa bawat pagkakamali. Kaya bawal magkamali kung ayaw mong masaktan. Tumahimik ka lang sa isang tabi at sundin ang sinasabi nila dahil matanda sila at BATA KA. KAPAG LUMABAN KA TALO KA DAHIL MAS MALAKI SILA. Hindi ko sinasabing tama ang lumaban sa matatanda ang sinasabi ko lang minsan wala naman talagang pagkakamali, bakit may parusa at bakit hindi ka makaalma? 

Hindi aral ang itinuturo ng pamalo sa mga bata bagkus TAKOT AT LUNGKOT ANG INIIWAN NITONG MARKA. Hindi ba iyon naiisip ng ibang mga magulang? Para saan pa at ginawa ang salita kung ang parati nilang ihaharap ay mga kahoy at pamalo na ang sarap ihampas sa kanila ng matauhan sila! Pwede namang daanin ang lahat sa salita. Mababaw pa ang pananaw ng mga bata kaya maiintindihan naman nila kung ipapaliwanag. Oo may sadyang makukulit. Pero magulang ka! Huwag mong asahang magiging madali ang pagpapalaki ng isang bata. 

Noong bata ako nagsimula ang takot ko na tumakbo hindi dahil sa sugat na idudulot nito... natatakot ako sa palo pag nakitang mayroon akong mga galos. Natatakot akong mapalo hindi dahil sa sakit ng sinturon. Natatakot ako dahil alam kong masasaktan na naman ang puso ko dahil para bang hindi nila ako kapamilya kung parusahan. Ang sakit lalo na kung mahal mo sa buhay ang gumagawa ng pagpaparusa. At hindi mo lalo ito matanggap dahil pinaparusahan ka nila dahil sa isang bagay na hindi mo naman sinadyang mangyari. Sino bang bata ang gustong madapa? Oo siguro kasalanan mo, tunakbo ka kasi eh. Pero masama ba iyon? Kasalanan ba iyon? Hindi ba iyon ang magtutro sa akin na maging palaban? Ang bawat dapa at sugat na matatamo ko doon, hindi ba't para sa akin din naman iyon?

Wala talaga akong maintindihan sa prosesong iyan na ginagawa ng mga magulang sa kanilang mga anak. Parang... hindi sila naging bata. Parang wala silang naunawaan at napagtanto noong mga bata pa sila. 

Isang walang kamuwang-muwang na bata... ipapamulat mo sa kanya ang isang mundong puno ng sakit. Ano sa tingin mo ang kahahantungan nya. Sa tingin mo magiging isang mabuti syang mamamayan gamit ang patpat na hawak mo? Sa tingin mo magiging matalinong bata sya kung parati mo syang kinukurot? Maiiwasan nya nga kayang makagawa ng pagkakamali dahil sinasabunutan mo sya at sinasampal? Magiging isang kaaya-ayang tao nga kaya sya dahil sa mga murang ibinabato mo sa kanya?

Ang sara sabihin nito ng malakas sa lahat ng mga magulang na kung tratuhin ang anak nila eh parang matanda na. BATA SILA! BATA!

Ang pinakamalalang pwedeng ibunga ng lahat ng pagmamalupit ay...

"Hindi man kamatayan ng kanilang katawan... baka puso naman nila ang napatay mo."

The Silent Shinobi

"She's the silent shinobi... the one who will sit at a corner and watch everyone."

"Silent Shinobi"... Kahapon ko lang nalaman dahil sa isang bagong kaibigan na ito pala ang turing sa akin ng mga nakakakilala sa akin sa Japanese Anime Room 1 o JA1. Hindi daw kasi ako masyadong nakikipag-usap. Hindi man lang daw ako nagha-"hi". Mas pinipili ko pa raw na manood na lang sa kanila kaysa sa i-share ang thoughts ko na totoo naman at hindi ko ikinakaila. 

Kahit noong mga unang araw ko sa JA1 ganoon na talaga ako. Kakaunti lang ang mga kinakausap ko. Si Lian, si Sai na lil bro ko, si Quin na hindi ko masyadong close na madali naman ding iapproach. 

Observer lang talaga ako sa JA1. Titingin sa usapan nila, tatawang mag-isa. Haha. Hindi ko rin kasi alam kung paano makikihalubilo. To know pa na hindi kami pareho ng kulturang kinasanayan. Kaya nanahimik ako. Kahit na pilit ng pilit yung mga kakilala ko na magsalita ako.

Kaya eto nga at binansagan nila akong "Silent Shinobi".

Sabi pa nga ni Kuya Ash kahapon "I'ts a shower from heaven that you talk".

Sa ngayon happy naman ako kasi dumadami ang mga kakilala ko. Napapractice ko rin ang english ko kapag kausap ko sila. Dugo nga lang ang ilong ko. Haha. xD

Reality Vs. Imagination

Nitong mga nakaraang taon, madalas kong nababalewala ang realidad upang mamuhay sa mundong nabuo dahil sa sariling kagustuhan ng tao, sa madaling salita… imahinasyon. Naulit ang pangyayaring ito ngayon. May isang bagay akong tinanggihan kapalit ng isang katahimikang matatamo ko sa aking silid na magdadala sa akin mundong nais ko. Hindi ko rin alam kung bakit hindi ko magawang makawala sa rehas ng imahinasyong minsan ay nadadala ko na rin sa realidad. Siguro dahil nagiging masaya ako sa pagbuo ng isang lugar kung saan ako ang nasusunod, walang makikialam, walang tama at mali, walang mga batas at walag limitasyon. Kabaliwan kung tutuusin at pwede ring maitulad sa adiksyon, pero kung ito ang magdudulot sa akin ng kaligayahan bakit hindi? Wala naman akong naaapektuhang mga tao, sarili ko lang naman ang kasangkot . Kung may maaapektuhan man, ako lang iyon.

Nakakapagtaka marahil kung paano ako nagging ganito. Ganoon talaga kapag lumaki kang mag-isa. Gagawa ka ng paraan, hahanap ka ng lugar upang maging masaya.

At ngayon, dahil hindi na ako makawala, maraming mga oportunidad na akong natanggihan. *sigh Oo medyo nakakapanghinayang, pero mas pinipili talaga ng isip ko ang silid ko. Kagustuhan ko iyon. Kagustuhan kong minsan ay iniisip ko kung kagustuhan ko nga ba. Minsan kasi hindi rin ako nagiging masaya. Pero kapag lumabas naman ako hindi rin maganda ang kinalalabasan. Nakakalito! Hindi ko alam saang panig ako pupunta. Ang alam ko lang, ngayong bakasyon kung wala akong makakausap na matino at walang aong anumang gagawin, malamang na balikan ko na naman ang mundong pilit ko ng iniiwan.

Mali Nga Lang Ba Ako?

May natuklasan ako nung isang araw. Isang bagay na hindi ko kaagad nalaman. Nakakainis! Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong isipin. Minsan pakiramdam ko binabalewala ako minsan naman pakiram ko importante ako. Ang gulo! Lalo na kapag hindi ko kaharap ung tao para malaman at makita sa kanya kung ano ang totoo. Para kasing minsan joke lang ang lahat, isang malaking biro. Kapag pinaniwalaan ko naman nadidisappoint ako. Hindi ko tuloy maiwasan na magdalawang-isip. Arrgghh... Ayokong sarili ko ang sisisihin ko sa huli. Sana nga hindi ako nagkamali. Sana nga tama na iton ang pinaniwalaan ko. Sana hindi ako magsisi..

Choi

Ngayon ko ibubunyag kung bakit kahapon eh buong gabi akong umiyak. Hindi ko mapigilan. Parang sirang gripo ang mga mata ko na tuloy-tuloy lang sa pagluha. Mababaw lang kung tutuusin ang dahilan, para sa iba. Pero para sa akin hindi ko 'to kaya. Ito ang kahinaan ko eh. May magagawa ba ako.

Habang tinatype ko 'to, sa maniwala ka o sa hindi umiiyak na naman ako. Partida katatapos ko lang umattend ng isang masayang coronation night. Arrgghh !! Bat ba may asong tumatahol. Stop it! Pinapalala mo lang ang kabaliwan ko!

Sige ikekwento ko na...

Kahapon kasi sa kalagitnaan ng isang masayang gabi. May binalita si mama. At eto mismo ang sinabi nya, "Be, wala na si Choi. Pinamigay na sya ng uncle mo. Sa Sabado daw eh kakatayin". What the-. Pumasok ako sa kwarto. Umupo sa kama at natulala. Tapos tumuloo ang aking mga luha. Ganun lang ako for 15 minutes. Nakita na ako ng mama ko. Pero deadma sya. Basta tinawag nya lang ako para maghapunan. Nakita din ako ng pinsan kong maliit at nagtanong sya kung balit daw ako umiiyak. Hindi ako nagsalita. Basta lumabas ako ng kwarto, kumain kahit na napapatakan na ng luha ang pagkain ako at nahihirapan akong ngumuya dahil sa paimpit na pag-iyak.Tinanong ako ni mama kun ano daw ba ang iniiyak ko. Iniiwasan ko ang tanong nya. Basta kumain na lang ako. Binilisan ko nga lang para makabalik agad ako sa kwarto. Pagkatapos nun. Balik ulit sa pag-iyak.

OA sasabihin mo. Pero... ang sakit kasi lalo na kapag hindi mo mapigilan ang isip mo na magplay ng mga flashbacks.

Last year. Kasagsagan ng eleksyon ng ibigay sa amin si Choi. 1 day old puppy pa lang sya nun. Tinanggap naman namin kasi ayaw naman naming iabandon ang isang puppy. So inalagaan namin sya. Ako dahil sa animal lover ako, na-enjoy ko ang pag-aalaga sa kanya. Ako ang nagtitimpla ng gatas nya, nagpapadede, nagpapatulog pa nga kung minsan. Gusto ko talaga si Choi. Kasi blessing sya from God. Dumating sya nung mga panahon na napakaboring ng buhay ko. Nagkaroon ako ng instant mapaglilibangan. Napakaarte kong tao, ayokong humahawak ng madumi, pero nung mga time na nagkalat ang pups ni Choi sa katawan nya, ako ang nagtyagang magpunas nun. Naalala ko pa nga nung pagkatapos ko syang punasan eh nilamig sya. Ako naman si T nataranta. Napakuha tuloy ako ng tela na ipambabalot sa kanya. Tapos yun natulog na sya. Ang cute. White puppy si Choi. Madalas syang natutulog sa lap ko. Isang tunay na baby talaga ang turing ko sa kanya. Gusto ko nga sa kwarto namin sya matulog kasi malamig sa lapag baka magkasakit sya. Pagkatapos ng ilang month ang laki na agad ni Choi. Lalong kumulit. Ang ligalig. Pero masaya ako na malaman na despite of the fact na lumaki syang mag-isa dahil wala nga sya sa piling ng kanyang nanay, masaya naman sya sa piling namin. Oo nga pala Choi ang pangalan nya kasi ang taba nya nung younger years nya. Choi kasi short for Tabachoy. Inimbento ko yan. Sinimulan syang itali nung medyo malaki na sya. Makulit na kasi. Ako, ayoko talaga ng ganun. Kasi feeling ko tinanggal sa kanya ang karapatan nyang maging malaya pag ganun. Pero anong magagawa ko. Nasusunod talaga ang matatanda. Kontrahin ko man sila at paulit-ulit na sabihin ang opinyon ko. kagustuhan pa rin nila ang masusunod. Still, naging masayahin si Choi. Everytime na lalapitan ko sya o ng kahit sinuman, dadambahan nya yun at lalaruin. Ang kulit sobra!! Nakakatuwa kasi ang saya-saya nya. Hindi katulad ko, sabi nga nila EMO.

Tapos ngayon sa ganito lang matatapos ang lahat? Bigla na lang syang mawawala. Kukunin. Tapos... Ang reason kaya sya ipinamigay eh dahil maingay? What the-? Ang reason lang naman kung bakit sya nag-ingay ay dahil... nalulungkot sya. Wala syang kasama sa bahay na pinaglagyan sa kanya. dati kasama nya doon ang pamilya ng uncle ko pero dahil sa lumipat ng mga ito naiwan sya doon. Mag-isa, walang kasama, sa madilim na bahay na walang buhay.

Itinuturing ko si Choi bilang tao, hindi bilang isang alaga lang o isang hayop. Para sa akin mahalaga ang buhay nya at mahalaga sya sa akin.

Wala akong magawa. Hindi sapat ang pag-iyak pero ito lang ang maiiaalaya ko sa kanya. Nasasaktan ako. Sobra! Hindi ito drama or what. Totoo 'to.

Bukas ang moment of truth. Ayokong isipin kung ano ang mangyayari pero kusa itong tumatakbo sa utak ko. Hindi ko kinakaya. Mahirap tanggapin.Hindi ko alam kung kailan ito tatagal. Dalawang araw, isang linggo, isang buwan, ewan. Ang alam ko lang sa ngayon eh nasasaktan ako. Mahal ko si Choi. Ayoko syang mawala. At higit lalong ayoko sa ganoong paraan katulad ng binabalak nila. NO WAY!

Oh God.. Alam ko pong nakakasawa na dahil paulit-ulit na po ako. Pero please, save his life. Wag nyo po syang pabayaan. Nagmamakaawa po ako. Ito lang po ang kaya kong gawin. Let him live.

Kung matutuloy man siguro ang mangyayari bukas kahit ayoko man... Pamamaalam ko na rin siguro ito. Masakit at mahirap man. Ganun talaga eh. Life is unfair! Magiging matibay ako. Pipilitin kong maging strong. Pero wala akong kakalimutan. Mananatili si Choi sa puso ko. At magmamarka ang sakit na dulot ng pagkawala nya.

Kaya nga ba ayokong umuwi kanina eh. Alam kong ito ang mangyayari, hahagulgol ako buong gabi hanggang sa makatulog. Tapos paggising ko bukas at maalala ko na naman 'to mauulit na naman. Ang sakit sa mata. Ang sakit sa dibdib. Choi...